Είμαστε ακόμη… ζωντανοί;

«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;», ρώτησε φίλος του τον Καραγκιόζη. «Είμαι μια χαρά, χρωστάω σ’ όλους…», απάντησε. «Κι είσαι έτσι μια χαρά;», απόρησε ο φίλος, για να εισπράξει τη διευκρίνιση, «μα φυσικά, γιατί έτσι εύχονται όλοι… να ’μαι καλά, για να μη χάσουν τα λεφτά τους…»!
Κάτι από… Καραγκιόζη θυμίζει η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό: όλοι οι δανειστές μας «εύχονται» να ’μαστε καλά (και δημοσιοποιούν τις ευχές τους) για να μη χάσουν τα λεφτά τους. Βλέπουν θετικά τα μέτρα που έχουμε πάρει (με υπόδειξή τους…) κι ας είναι μέχρι στιγμής μόνο φοροεισπρακτικά και διόλου αναπτυξιακά, μ’ αποτέλεσμα να έχει «στραγγίξει» η αγορά και να μην κινείται σχεδόν τίποτε, και διατυμπανίζουν πως έχουμε αρχίσει δειλά να μπαίνουμε στον… περίγυρο του «ενάρετου κύκλου».


ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ πλέον ανοικτά πως για τα άθλια χάλια μας τεράστιο μερίδιο ευθύνης είχαν τις τελευταίες δεκαετίες και οι ίδιοι που μας δάνειζαν, για να μπορούμε με δανεικά ν’ αγοράζουμε τα όπλα τους (που σε μεγάλο βαθμό δεν χρειαζόμασταν), τα βιομηχανικά τους προϊόντα, μ’ αποτέλεσμα το δικό μας έλλειμμα και χρέος να μεταφράζεται για κείνους σε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης. Παραδέχονται με χρονοκαθυστέρηση πως μας έβαλαν στο ευρώ, για να μπορούν να μας παρέχουν «φθηνό» χρήμα, προκειμένου να τους «τα δίνουμε».


ΚΙ ΟΤΑΝ φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας του κακού (αναμφίβολα και με δικές μας ευθύνες λόγω διαφθοράς και «θεσμικής» νοοτροπίας πελατειακού κράτους -εκείνοι μας έδωσαν το σκοινί, μόνοι μας όμως κρεμαστήκαμε!), ήρθαν να μας «σώσουν». Να βάλουν κανόνες ώστε να εξασφαλίσουν πως «θα ’μαστε καλά» για να μη χάσουν τα χρωστούμενα. Και σε βάθος χρόνου να συνεχίζουμε να είμαστε πελάτες τους!


ΜΗΝ παρεξηγηθούμε: εμείς φταίμε για τα μαύρα μας τα χάλια. Για την αλόγιστη διαχείριση των δημοσιονομικών, τον υδροκεφαλισμό του σπάταλου κι αναποτελεσματικού κράτους, για τις διαρθρωτικές αλλαγές και τον εκσυγχρονισμό που ποτέ δεν αποφασίζαμε, το διαπλεκόμενο πολιτικό μας προσωπικό της εξαγοράς ψήφων και του «πολιτικού κόστους». Μόνοι μας βάλαμε «νταβατζή» στον… «οίκο» μας! Οι άλλοι, απλώς εκμεταλλεύθηκαν προς ίδιον συμφέρον τις παθογένειές μας. Κι αυτός ο νταβατζής, στον οποίο παράκλητοι καταφύγαμε, κάνει τώρα πια τα πάντα για να διασφαλίσει την «επένδυσή» του: αρχίζει και σιγοψιθυρίζει πως είναι πρόθυμος να «εισπράξει» αργότερα, με καβάτζο χρόνου (και επιπλέον επιτόκιο…), να μας δώσει και μια περίοδο χάριτος, αλλά μ’ αντάλλαγμα σκληρότερο έλεγχο και κανόνες (μ’ ένα «καπέλο-μνημόνιο»), που μπορεί σήμερα ν’ ακούγονται «θετικά», αλλά κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας πώς θ’ αποδειχθούν στη σκληρή πραγματικότητα του άμεσου μέλλοντος.


ΙΣΩΣ η διακινούμενη «παράταση αποπληρωμής» του χρέους να βοηθάει σήμερα στην πτώση των spreads, αλλά μη γελιόμαστε: ζούμε με την ασφάλεια των δανεικών της τρόικας. Οταν ομολογείς, γιατί περί αυτού πρόκειται, «θέλω περισσότερο χρόνο να ξοφλήσω», οι αγορές λαμβάνουν το μήνυμα του… προβλήματος. Κι όταν θα καταφύγεις σ’ αυτές θα σε περιμένει το δικό τους «μήνυμα».


ΑΝ ΔΕΝ κατορθώσουμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, ως επιχειρηματική κοινότητα να σηκωθούμε από το χώμα, ν’ αλλάξουμε συνήθειες και συμπεριφορές, να κάνουμε το «μαγαζί» να παράγει, να μεγαλώσει την «πίτα» για να αρχίσει να περισσεύει ώστε να ξοφλάμε με συνέπεια τα χρέη μας, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι «νταβατζήδες» θα μείνουν για πάντα εντός, και αναπόδραστα, αργά ή γρήγορα, εμείς θα βρεθούμε από την ευρωζώνη… εκτός! Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, ας βάλουμε μυαλό, ας αλλάξουμε ρότα.